/-5 Stent

Mehmet Emin’e de stent takılacaktı. Geniş olan damarı daraltacaklar ve arkasından bir kaç ameliyat daha . O henüz bir yaşına girecek. Kolay bir ameliyat olduğu söylendi. Ziyaret saatinde hastaneye gittim. Çocuğum bir haftadır hastanede yanına refakatçi almıyorlar. Sadece ziyaret saatinde görebiliyorum onu.

Beni görünce gülümsedi, ten ten saçları uzamış alnına dökülmeye başlamıştı. Göğsüme bastırdım, ağlamak istemiyordum. Ağlarsam zamanım ağlamakla geçecek oğlumla ilgilenemeyecektim. Yarın ameliyata gidecekti zaten. Nasıl ağlardım ki, onunla zaman geçirmek varken.

Önce bir güzel emzirdim. Doymadı bir emdi bir bıraktı ve beni gülen gözlerle seyretti uzun bir süre. Kalp atışlarını  vücudunun her yerinden duyabiliyor ve hissedebiliyordum.El tırnaklarında belli belirsiz siyanoz vardı.O gün üst dudaklarında da  hafif morluk fark ettim.Kalbinde  çok  büyük delik olduğunu söylemişti doktorlar.Tek ventrikürmüş,bir de damarlarda trans pozisyon .Nasıl  dayanılırdı bu hastalığa,bilmiyorum.Anne yüreği  onu hastanede bırakıp gitmeğe  razı değildim elbette.Bir an onu alıp kaçırmak ,yanımda kalmasını, hep yanımda kalması isteğiyle yanıp tutuştum.Umut işte. Kendi bencilliğimle oğlumu ölüme kaçıramazdım.Hastanede kalması gerekliydi.

Yemeğini yediremedim, bırakmadı beni. Üzerini bile değiştirmeden ziyaret saati bitti. Mehmet Emin’le oynaşmaktan başka bir şey yapmamıştık iki saat boyunca. Kaka, kokusu geliyordu altından.Bezini değiştirirken hemşirenin "Sen biraz daha kal" cümlesi ilaç gibi gelmiş ve rahatlatmıştı beni.

Ten ten saçlımla biraz daha can cana sarılarak oturduk. Cee eee oynadık. Güldük kahkahalarla. Mehmet Emin uyuya kalan kadar.

Ertesi gün ameliyathane kapısının önündeki merdivenlere oturup bekliyorum.

Birden mahşeri kalabalıkta buldum kendimi. Sesler insan sesleri, kalabalık gruplar. Kime baksam gözbebeklerim titriyor, bakamıyorum. Sesleri algılayamıyorum. Kim kimdir bilmiyorum. Tanrım bu ne kalabalık böyle. Bir ses duyuyorum "Mahşer buradan daha kalabalık" Bir ses daha, bu sefer ki mikrofondan geliyor sanki  "Mehmet Emin’in yakınları" Oğlumun adını duyunca gözlerim aralanıyor ve sevinçle koşuyorum ameliyat bitti galiba. Oğlum sağlığına kavuşacak…

Oğlum ölmüş. Mehmet Emin ölmüş. Kurtaramamışlar. Üç kere kalp masajı yapılmış, üç ayrı pil takmışlar minicik yüreğine. Dayanamamış buna tentenim.

Ankara’dan cenaze geldiğinde o küçük bedeni morga kardeşim Ahmet ve eşi götürmüşler. Bunu çok sonraları öğrendim.

Hayatta bir kez oğlum oldu. Onu da çok erken kaybettim. O şimdi bütün Mehmetlerde yaşıyor. Ten elbisesinden arınmış olarak özgürce dolaşıyor aramızda.

İlk kez stent kelimesini işte böyle duymuştum. Oğlumun ameliyatı sırasında. Sonra Ahmet’te. İşte bu yüzdendir ki Ahmet’e oğlum derim hep.

Nerede çocuğunu emziren bir anne görsem göğsüm sızlar süt varmış gibi. Onun vefatından sonra günlerce sızladı durdu, süt birikti.

Ahmet’in ağrılarında, soran bakışlarında hep oğlum vardı. Göğsüm çok sızlıyor. Onunla olmak istiyorum hep. Yanından ayrılmak istemiyorum. Yorgunluk belimi büküyor.

Birazdan Şükran gelecek. Hastaneden gitmek istemiyorum. Yukarıdaki kafeden bir kahve içsem de uykum açılsa sabaha kadar dayanabilir miyim acaba. Uykusuzluk üşütüyor beni. Gözlerim kapanıyor hatta dikkat dağınıklığı oluyor bir nesneye uzun süre dikkatli bakamıyorum. Bir de işitme kaybı gün boyu makina sesleri ,ses algılarımda işitme azlığı yapıyor.Neyse Şükran bir gelsin bakarız.Kendimi bu şartlardan daha iyi hissedersem kalırım yoksa eve gitmeliyim.
/
Ahmet evraklarını inceliyor,eylül bahçeye indi,İbrahim abiyi, yani babasını bana emanet etti kısa bir süreliğine.Hüseyin Amca, sen ne güzel uyuyorsun öyle bebekler gibi.Hüseyin amcanın anne ve babası Makedonmuş.Uykusuz geçen bir gecede anlattıkları hayli ilginçti.Hüseyin amcamızın babası ve annesi çocuklarına Türkçe konuşmayı öğretmiş ve onlara "siz Türksününüz bunu asla unutmayın" diye her zaman tembihlemişler.Üsküp'te asla Sırpça konuşmazlarmış.
Bu arada amcamız kokuyor çünkü, ona bakacak refakatçisi yok.Aynı kıyafetlerle günlerce dolanıp duruyor.Oda görevlisi Kemal'e Hüseyin amcayı göstererek "Bu amcayı bir yıkasanız hayrınıza" diyorum.Kemal'in cevabı çok ilginç,fısıltıyla  "onu aşağıdaki hocalar yıkayacak abla" dediğinde, önce kızıyorum tam ağzımı açtım ki iki laf söylemek için  sonra vazgeçtim.Kemal başka bir hastanın altını temizleyip,çarşaflarını değiştirmekle uğraşıyordu çünkü.Kemal ve diğer oda hizmetlerinde çalışanlar için insan yaşamı rutin döngülerden başka bir şey değil.Onlar ekmeğinin derdinde.

/6

Anlatırken değişir yaşanan. Anlatırken anlatanın istediğine döner her şey. Hiçbir şey yeniden yaşanmaz anlatırken, ilk kez oluşur, başka şeylere dönüşür derken... Onur Caymaz

Bu gece ben kalacağım Ahmet'le. Şükran akşamüzeri geldi. Hande ve Hamdi de yanındaydı. Çocuklar ve Şükran Ahmet’le konuşurken hazırlandım, evde biraz dinlenip gece geleceğim. Açık havaya çıktığımda yorgunluğum geçti gitti. Gezmek istedim dolaşmak tek başıma biraz yürümek iyi gelecekti.

Ahmet’in gözlerini gördüm beni izliyor ve gülümsüyordu kurnazca. "Gez bakalım, yakında alırız haberini nasıl olsa" der gibiydi. Ne çok takılırdı bana ne çok. İzmir de bir çok şair arkadaşım vardı.Her gelişimde onlarla görüştüğümü bilirdi.Bir kaç arkadaşımı kendisiyle de tanıştırmıştım.Şiir kardeşimle banim vazgeçilmez tutkumuzdu.

Minibüs  yakınımda durunca yürümekten vazgeçerek atladım. Açılmıştım nasıl olsa.

/03.25

Su sesleri, çağlayanlar, dalgaların sessizce sahile vurması, insanı mest eden, onu dinlendiren su sesleri. İşte öyle çalınıyor kulağıma odadaki oksijen bardaklarının fokurtusu.Odadaki hastaların hepsinin burnunda oksijen hortumu var.Üç hastanın oksijen sesi birleşince çağlayandan dökülen su sesine karışıyor.

Tek fokurtu şırıl şırıl akan dere sesini andırıyor.Gözlerimi kapıyorum.Sahildeyim şimdi.Hışıl hışıl ince narin dalgalar kumsala değip çekiliyor.Bir tane yengeç  denize doğru hareket ediyor.

Koridorda yürüyorum amacsızca.

Öksürük sesleri, çıkan balgamlar, sonra sessizlik. Çalan telefon sesini duyuyorum. Hemşire istasyonundan geliyor.Poşet sesleri,ayak sesleri derken koridora çıkıyorum.Bir hasta yakını  kirli bezi poşete koyarak çöpe attı.Gündüz bu seslerin hiçbirini duymuyorum.Gecenin getirdiği sesler bunlar.Düşüncelerimi hastane çalışanlarıyla paylaşmak istedim o an.Onlar bu sesleri  her gece duyuyor ve fark etmiyorlardır bile. Alışkanlık olmuştur onlara. Belki de anlatsaydım güleceklerdi bana. "Biz her zaman gece sesleriyle yaşamaya alıştık sen ne diyorsun be kadın" dediklerini duyuyorum. Etrafıma bakındım ortalarda çalışanlardan hiç kimse yoktu.Onların da dinlenmeye ihtiyaçları vardı.

Odaya girdiğimde kardeşimim serum makinası ötmeye başladı. Serum bitmişti. Hemşire odasına gittim,kapalı kapıyı tıklatarak açtım.Kapıdan ne çok gıcırdama sesi geldi,ürktüm  biran.Hemşireler yarı uykulu gözleri açık kanepenin üzerinde oturuyorlar.dört hemşire sırayla dizilmiş oturuyor kanepenin üzerinde.Serum biter bitmez değiştirilmezse damar yolu hemen tıkanıyor.

Hemşirelerden kardeşimin odasında görevli olan hemen ayağa kalkarak ilaç hazırlamak için hemşire istasyonuna gitti.Birazdan gelip serumu değiştirecek.
Hemşire ve hasta ve refakatçi, damar yolunda buluştular,mesela saat 05.25 te hasta yatağında.Ahmet kurmuştu bu cümleyi gülümseyerek.

Akılma  hasta yakınları tarafından tartaklanan,darp edilen hatta hatta öldürülen doktor ,hemşire vs geldi.Gecenin bu saatinde hastalara ilaç olmak için,onların derdine çare olmak içi,n özveriyle çalışanlara nasıl da acımasızca davranır bu insanlar. Yeni görüyorum,yeni hissediyorum bütün bunları.Gazete haberlerinde okuduğumda düşünmeden es geçtiğim hastane çalışanlarının haberlerini anımsıyorum sonra.

Şiirim kaçıyor .Tutamıyorum Eyvah!

Burada şiir yazmak yürek ister abi.Hem de mangal kadar,çaydanlık fokurtusu kadar.Oksijen bardakları  fokurdamaya devam ediyor.

Kardeşim uyuyamıyor sırtını ovuyorum,bacaklarını birde.Tuvalete gitmek istiyor.Tekerlekli sandalyelerden birini alıyorum oksijen hortumunu arabadaki oksijen tüpüne bağlıyorum ,Ahmet tekerlekli sandalye ve oksijen tüpüyle birlikte 10 metre ötedeki tuvalete doğru gidiyoruz.Yatağımıza geldiğimizde Serumu değişti.Damar yolundan sıvı gidebiliyor.Damar yolunu ertesi gün yine değiştirecekler.

Ahmet çok zayıfladı.Vücudunu taşıyamıyor.Sesi kısıldı iyice.Konuşurken zorlanıyor duyamıyorum onu bazen o kadar kısık sesi.

Küçük bir defter taşıyoruz yanımızda her zaman,konuşmadan yazışarak anlaşmaya çalışıyoruz.Yani Ahmet yazıyor isteklerini biz de cevaplıyoruz .

Benim kan şekerim sık sık düşmeye başladı.İnsilün direnci var.Açlık hastalığım yeniden hortladı.Efor sarf ettiğim anda açlık ve halsizlik yakama yapışmaya başladı.Üzerine uykusuzluk.Ahmet’e farkettirmemeye çalışsam da o anlıyor bakışlarımdan.Hadi git bir şeyler atıştır diye yazıyor .Onu yalnız bırakmak istemiyorum ama bir kutu süt ya da ayran içmem gerekli.Telefonunu  yatağına bırakıyorum 6.kattaki kafeye  doğru gidiyorum.

6.kat Lavanta kafe

Kara kayıp,Hüseyin abinin bir sözü.Kara kayıp çok hasta olmayı anlatıyor.Haber alınamayan arkadaşları birde. İki sözcük ne çok şey anlatıyor bana. En çok da hiç olmayı.

Hiç olmak,

Düşünsenize insanların bir nefes fazla almak için çektikleri sıkıntıları.Bedava aldıkları oksijeni şimdi tüplerle maskelerle almanın savaşını vermek.

Serumlar ve tedavilerle fiziki görüntüsü değişen insanlar.Hastane ortamı insanın insana üstünlüğünün kalktığı yerlerden biri.Çünkü burada her meslekten,her yaştan insan  tedavi görüyor.Hepimize verilen nefes sayısınca çabalayanlar,çabalamalarımız  ve onların tedavisini yapmak için didinen hastane personeli.

Dahası eks olan hastalar.Onlar morga gitmeden önce birkaç saat banyoda bekletiliyor.

Bir varmış,hep bir varmış.Yok ki daha ötesi.Dün 856/1 de yatan hasta bu gün toprakla buluştu.Topraktan geldik,toprakla yoğrulduk ve bekleyeceğiz yeniden doğana dek.

Bir gazete haberi Seyit onbaşı şehit olmuş. Annesi kanser tedavisi gördüğü için onbaşı olarak kalmak istemiş.Annesine daha iyi bakabilmek için.Hasta anne şehit oğluna ağlıyor,boy boy resimlerde.Bizim gençlerimiz hiç uğruna telef oluyorlar.Hiç’e doğru yol alınırken kime ne ömür biçilmiş bilemeyiz.

Günce/Endişeli bekleyiş

08.16

Islıklarla kıran kırana

Ve ayakta

Ki nefesler tutulurdu

Dalgalar arasında

Biraz önce kahvaltı verildi. Yemek yemeği içim almıyor.

Ahmet yemek yiyemiyor.

Bu arada tümöre Timur adını takmıştık akciğer ameliyatı sırasında Orhan abimizle birlikte.

Şimdi bu Timur geldi Ahmet’in yemek borusunda fistüller açtı hal böyle olunca da, yediği yemek kırıntıları akciğere kaçmağa başladı, sanırım altı ay önceydi. Ahmet’le telefonda konuştuk "yetiş bacım" dedi. İzmir’e nasıl gittiğimi anımsamıyorum bile. Gördüğüm manzara beni şok etmeye yetmişti. Ahmet tanınmayacak haldeydi. Son aldığı kemoterapiler onu fazlasıyla yıpratmış,ten rengini karartmış,kirpiklerine kadar vücudunda ne kadar kıl varsa dökülmüştü..Damar yoluyla tpn denen  1200 kalorilik mamayla besleniyordu.Kollarında damar yolu izleri oluşmuştu.Hatta damarları iyice belirginleşmiş ve kalınlaşmıştı.

Yemek borusuna stent takılarak fistülleri kapatmak istedi doktorlar ve ilk stent takılmıştı.Sonrası bol bol yemek yiyip vücudun direncini Timur’a karşı korumak  ve onunla savaşa devam etmekti.

İşte asıl savaş altı ay önce böyle başlamıştı.

Ahmet’e geldiğim gün taburcu oldu."Uğurlu geldin abam" dedi sevinçle.

Yemekler püre kıvamında olacaktı. Öyle büyük lokmalar ve katı yiyeceklere bir süre ara vermesi gerekiyordu.

Bana gün doğmuştu işte. En çok sevdiğim şey yemek yapmak. Hele hele bu yemekleri beğeniyle yiyenler olunca değmeyin keyfime.

Keyif mi dedim? Kazın ayağı hiçte öyle değilmiş meğer. Kavrulmuş soğan kokusu evi burcu burcu sardığında ya da tereyağlı çorba. Ahmet kendini lavaboya zor atıyordu.

Düşman güçleniyordu…

Ahmet…

Hayır, Ahmet çok güçlü biri.

Dayan oğlum

Dayan annem

Sabır,sabır,sabır…

Birlikte yeneceğiz….

Ne yapsam da ne yedirsem diye şaşırmıştım.

Bir gün et suyu çıkardım bol miktarda, onunla bir çorba pişirdim. Brokoli, havuç, pirinç, mercimek, patates ve soğan la birlikte. Blenderden geçirdiğimde kazanla çorba yaptığımın farkına vardım. Aman Allahım bu kadar çok çorbayı kim yiyecekti acep. Her şeyi biliriz Pınar işbaşındaydı  ne yaptım biliyor musunuz? Çorbanın yarısını uygun bir kaba boşaltarak buzluğa yerleştirdim.

O gece çorbayı Ahmet dahil ev halkı beğenerek yediler. Aradan birkaç gün geçince, kalan çorbayı ısıtarak sofraya getirdiğimde, ne mi oldu diye sormayın. Aşçılık kariyerim bir anda yerin dibine geçti.

Aradan geçen günler boyunca  hep yemek yaptım ve yedirebildiğim kadar yedirdim..Ahmet’imin güçlenmesi gerekliydi çünkü.

/

Kahvaltı  tepsisini alarak koridordaki pencere pervazına bıraktım.Hüseyin amcanın  tepsisini  de yatağına bıraktım.Ayaküstü bir şeyler atıştırdım.Ahmet'in yanında olmam için yemeğe ihtiyacım var.

Birazdan doktorlar vizite gelecekler. Odayı toparladık hasta yakınlarıyla birlikte.Önce hemşireler  nöbeti devretti.Sonra asistan doktorlar odaları gezmeye başladı.Bir saat sonra da hocalar gelecekti.Doktorlar gelmeye başlayınca hasta yakınları odalardan çıkarılyor. Ahmet benim kalmam için işaret etti.Ben de onu bırakmak istemiyordum ki odadan çıkmadım.Görevli geldiğinde bana göz kırptı ve gülümsedi.Ahmet ‘ in ne çok seveni vardı hastanede.

***

Günce-4

Neden ben

Neden benim kardeşim

Neden başkası değil

Bu sorular var ya bu sorular insanı mahveden sorular. Bir başkasının hastalığı umurumuzda bile olmaz. Ya neden ben sorusuna ne demeli ki şimdi. Ben hasta olmayayım da kim olursa olsun.

Ben endeksli yaşama alışkanlığımızdan vazgeçemiyoruz. Hele hastalık konusunda.

Hastane berberini aradım. Vizitten önce traş olmak istiyor kardeşim. Çok titiz ve temizdi yaşamı boyunca. Erkek olmasına karşın, bize kendisiyle ilgili hiçbir işi yaptırmamıştı şimdiye kadar. İnsanlara eziyet etmeyi hiç sevmemişti.
/

.............

Hüseyin amcanın bipap makinasını takmasına yardım ettim. Nefessiz kalınca panikliyor, elleri titriyor haliyle maskeyi takmakta zorlanıyordu. Hüseyin amcanın hiç refakatcisi yok. Kendisi Güzel bahçede yaşlı bakım evinde kalıyor. Kimi kimsesi de yokmuş. Bir maaşını bir de ev aylığını yaşlı bakım evine veriyormuş, orada kalabilmek için. Oysa şu anda ilgiye ve sevgiye ne çok ihtiyacı var.

İnsanların geçmişini çok da bilemeyiz değil mi. Ya zamanında ailesine kötü davrandıysa ailesi de onu terk ettiyse. Buraya kadar olan kısım bana sır, bilmiyorum. Bildiğim şeyse Hüseyin abinin şu anda bakıma ihtiyacı olduğu.

Yedi yıl önce sigarayı bırakmış. Yedi yıl sonra da koah denilen hastalığa yakalanmış. Çok zor nefes alıyor. Yürüyemiyor. Oksijen tüpü olmadan film çektirmeye bile gidemiyor. İdrar torbasıyla geziyor her zaman. Üç aydır hastanede tedavi görüyor.

Berber geldi. Saç ve sakal traşı oldu Ahmet. Doktorlar yavaş yavaş koridorları doldurmaya başladılar.

Ahmetcik çok sıkıntılı, sırtı hep ağrıyor. Kolları bacakları da öyle. Bazen yağlı kremle oğuyorum, her yeri kemik olmuş.Etli hiçbir yeri kalmamış.

Ahmet başka bir dünyada sanki.Evet konuşuyoruz bakışıyoruz ama benim yanımda hastanede değil. Bambaşka bir alemde.Doktorlar geldiğinde onlarla konuşmak için hazırlık yapıyor gözü kapıda işittiği her seste.O doktorlarına çok güveniyor.

HüsEyin amcanın profesörü girdi odaya etrafında birçok doktor adayı gençle birlikte.

"En iyi mukolitik sudur. Amfizem tipi nefes darlığını önlemede bipap çok iyi bir cihazdır.Koah alevlenmelerinde steroid şart değil ama veriyoruz.Yine koah alevlenmelerinde antibiyotik süresi beş gün.Ancak 21 güne kadar antibiyotik uygulanabiliyor.Antibiyotikler doğru dozda doğru sürede verilmelidir.Koah hastalarına karbonhidrattan fakir,lipitten zengin rejim uygulaması yapılmalıdır.Koah hastaları karbonhidrat  çok almamalıdırlar.

 Tıpta moda uygulamalar vardır. Bizi yöneten nedir. Endüstridir. Aklımız mantığımız, bilim ve kendi bilgilerimiz bizi yönetecek. Modanın bizleri yönetmesine izin vermeyeceğiz."

Sanırım günün özeti bu cümle oldu sayın hocam.

Bu hoca’nın adını bilmiyorum ilk defa gördüm kendisini. Odaya girdiğinde kalemle defterim yakın bir yerdeydi. Genç doktor adaylarına özendim sanırsam. Hocanın anlattıklarını not almaya başladım.

Hastane ortamında refakatçılar kendilerini oyalayacak bir şeyler bulmalılar gibi geliyor bana. Hasta bakımının dışında boş oturmak insan ruhuna zarar verebilir.

İşte bu yüzden sayın hocanın anlattıklarını not ettim laf olsun diye. Maksat oyalanmak.

Bir de hastane ortamında insanın insana üstünlüğü duygusu nasıl da ortadan kalkıyor. Burada kimse kimseden büyük ya da küçük değil. Burada herkes hasta. Burada herkes aynı muameleyi görüyor. Burada kimse neden ben sorusunu soramıyor kendine dahi.

Ahmet’in sıkıntısını yüzünden okuyorum. Kalabalığı hiç sevmiyor. genç doktorların biran önce burayı boşaltmalarını bekliyor. Bunu onun bakışlarından anlayabiliyorum.

Endişeli bekleyiş devam ediyor.

Günce/2 Karabasan

Yaşamla bir oyundu bu kovalamaca…

Ah! Can parçası.

Düşünceler baloncuk oluşturmaya başlarken usumda, on yüz bin baloncuk yutan kız arsızca gülümsedi sarı solgun yüzüyle kaybolurken pencerede.

Ya benim gül kokulum neredeydi ki.

Aman Allahım! yerimden kalkamıyorum. Kollarımı oynatamıyorum. Eyvah! Bacaklarım yok olmuş. Neredeler, nereye gitmişler. Nasıl kalkacağım şimdi. Çek git bay karabasan seninle zaman kaybedemem. Bir daha geldiğiniz de bayım size söz uzunca bir süre kollarımı ve bacaklarımı hareket ettirmemenize karışmayacağım ve bağırmayacağım o iğrenç hayvanlarınıza saldırmayacağım ama şimdi beni bırakınız. Gül kokuluyu bulmam lazım. Hey bayım size söylüyorum, terk ediniz lütfen beni.

/

Tansiyonum düştüğünde, yaşananları çok kanıksamıştım. Hatta bay karabasanımla anlaşma bile yapıyordum. Benden gittiğin gün bayım.O benden gider miydi ki, rahatı keyfi yerinde nede olsa. Kollarım bacaklarım emrinde istediği  gibi zapt etmenin keyfini sürüyor bir bedende. Bağırıyorum da kimse duymuyor çığlığımı. Sesimi de esir aldı.

Yatakta ne kadar yattığımı anımsamıyorum, gözlerimi açtığımda sabah olmuş, sütçü köşeyi dönmüş okul vakti yaklaşmıştı.

Yalancısın karabasan, yalancı. Bir daha gelirsen bak neler yapacağım sana. Ben de senin karabasanın olmazsam bana da kabarmamış kek desinler…

Kara / basan

Yataktan acelece kalkarak üzerimi dahi değiştirmeden sokak kapısında aldım soluğu, yan dairenin zilini ısrarla çaldım. Kapı duvar.

Kolumdaki saate baktım erkendi, uyuya kalmıştır diye düşündüm. Bir saat sonra tekrar çalardım kapıyı ve o güzel kız gül gamzeli gülüşleriyle karşılar mıydı acaba karabasanlı komşusunu.

Anne şefkatim ağır basmıştı yine. Ben hiç anne olmamıştım oysa. Tanrım bu nasıl bir duyguydu bilmiyordum ta ki Ayşe'yle bir gün merdivende karşılaşana kadar. Ayşe mi uydurma kadın onun adı Ayşe değil. Olsun ben ona Ayşe  ismini verdim  kod adı Ayşe olsun olmaz mı.

Uzun saçlarını sallayarak gülerdi, hiç konuşmadık onunla. Gülümsedik sadece birbirimize sayısız gülümsemelerle…

O gülümsemelerin ve göz oynaşmalarının arasında birden annesi olduğumu hissettim Ayşe'nin. O da beni annesi gibi sever miydi acaba?Gözlerinden kalbime inen ılık sıcaklığı kimseler görmedi,kadın kaçırmış derlerdi biliyorum.

Bu ses bu ayak sesleri merdivendeki…

***

Ahmetin  bana seslendiğini duydum.Tuvalete gidemeyecek kadar bitkindi.Ördek ister misin diye sordum usulca ,başıyla onayladı.Gördüğüm rüyanın etkisi geçmemişti henüz.

Ahme'tin sırtı ağrıyor, bacakları, kolları.Yavaşça masaj yapıyorum  yarı uykulu.Salı günü stent gelebilirse ve takılırsa damardan beslenme biter.Birde eve çıktık mı verdiği kiloları aldırırsak kendini toplar gibi geliyor bana.

Umudumu hiç tüketmedim onun için.Ne kadar beslenecek umut varsa hepsi içimde birikiyor.Eve çıktığımızda şimdiden ona yapacağım yemekleri düşünüyorum.Yağlı ballı .Onun sağlığına kavuşması  en büyük isteğim.

Odalardan inleme sesleri duyuluyor.İbrahim abi  tuvalete kalktı.Hüseyin amca  nefes almakta zorlanıyor..Bibap makinesini takacak birazdan.

İzmir'de sabah oldu,kahvaltı arabasının sesini duyuyorum.

Pınar Atay

Hep o sevgimle

Günce

Günce/1

Sonu bizce meçhul

Ve yaşam

Başlarken ilk nefeste

Ölüm takılırdı peşine aheste

 12.11.2012 Dokuz Eylül hastanesi 3.kat göğüs servisi koridordaki pencere 04.32

Ne zaman aklıma gelsen sana ait bir şey bulurum. Bak bu gerçek bir cümle. Not etmek istedim. Aklımda sen. Telefona baktım bir mesaj senden. Gülümsedim sessizce.

Aydeniz’de senin gibi olsaydı diye geçirdim içimden. Annelerin elbette beklentileri olmaz. Anneden beklenilir sadece değil mi Aydeniz.

04.35

Bir dokuz eylül hastanesi macerası daha başladı. Üç yıldır yaşamımızda olan, benim de zaman zaman dahil olduğum.

Ah bu sesler…

Makinelerin sesleri…

Her odadan ayrı geliyor, sabaha kadar devam eden sesler. Hastaların öksürükleri, balgam çıkarırken ki sesleri, tuvalet kokusu, kan kokusu, sidik kokusu hastane kokusu. Ortaya karışık kokular ve  alarm sesleri.

Rabbime şükrediyorum. Kokulardan ve seslerden etkilenmediğim için. Etkilenmiş olsaydım Ahmet’in bakımı yapamazdım. Bazen uzun yılların verdiği yaşanmışlıkların olgunlaştıramadığı insanlarla karşılaştığımda ne denli üzülürüm. Hayattan nasibini alamamak da nasipsizlik olarak adlandırılır mı bilmiyorum.

Yıllar önce yaşadıklarım bu günler için alıştırmalarmış şimdi daha iyi anlıyorum.

Stent kelimesini ilk defa 1989 yılı sonlarına doğru duymuştum. Mehmet Emin’ne de stent takılacaktı.

Aradan geçen zamanda stent kelimesini pek çok kez duymuşluğum oldu, her defasında burnum sızlayarak ne olduğunu anlayamadan dinlerdim anlatılanları.

Böylesine bir acıyla sabırlı olmayı öğrenmiştim. Kokulara aldırmamayı. İnsanların tepeden, tepeden acıyarak bakışlarını bir de aferin demelerini. Her ikisi de aynı kefedeydi benim için.

Kardeşim ya. Canım benim.Hastalık tanısı konduğunda yol umuda demiştim bir yazımda. Canı yanıyor şimdi. Kaç gündür yemek yemiyor bilmiyorum.

Düşünsenize sadece serumlarla beslenmeyi. Hayal dahi etmek zor değil mi. Söz konusu kardeşin olunca, diyeceksiniz şimdi bana 'yahu burada hastane dolusu hasta var. Hastalara bakan doktorlar, hemşireler ve görevliler kısacası hastane personeli ne yapsın.' Günlerce bir değil bir çok hastayı tedavi etmek zorundalar. Zıpkın gibi fişek gibi sinirlere sahip hastane çalışanları. Bunu yeni fark ediyorum. Hiç böyle düşünmemiştim. Hastane çalışanlarının çok acımasız olduklarını sanırdım. Ne kadar yanılmışım meğer.

Saat sabahın beşi. Odalardaki tüm hastalar ve yakınları uykudalar mı bilmiyorum. Burada şu anda duyulan ne biliyor musunuz? Makinelerin sesi. Hastaların hemen hepsi sigara paketlerinde görüp de inanmadığımız görüntüler içinde.Belki bana inanırsınız.Hüseyin abi mesela yaşı 60 ın üzerinde yedi yıl önce sigarayı bırakmış.Ancak koah denen hastalığa yakalanmış.Bir hasta yakını Fidan ona 'canlı bomba' diyor,görüntüsünden dolayı.

Koridorun başındaki odadan makianalrın sesi yükselmeye başladı. Uykum var. Ahmet uyuyamıyor. Bu arada biraz kestirdi sanki. Onu seyrediyorum şimdi. Yatağın yanındaki geniş sandalyeye oturdum. Gürültü olmasın diye defterimi pantolon cebime yerleştirdim. Ellerim yatağın yanında Ahmetin ellerine çok yakın. Gözlerim kapalı beynim uyanık.

Not:Yarım kalmıştı sadece bir kaç sayfasını yazabildim defterimden.Umarım yazmaya yüreğim dayanır...
Hep o sevgimle
Pınar Atay